IJsbrand van Brandwijk
Dit is een minimalistische ruimte die ik heb gemaakt. Het ziet er op het eerste gezicht misschien uit als een isoleercel. Dat is het eigenlijk ook, maar niet in de zin van een gevangenis. Het is juist een ruimte waarin ik graag zou zijn als ik me even wil isoleren van de soms drukke buitenwereld. Zittend op het bankje kan ik zonder afleiding in stilte nadenken en nieuwe ideeën opdoen. Het venster in het dak geeft natuurlijk licht en naar de lucht kijken is rustgevend. In een normale kamer is vaak meer afleiding en een normaal openbaar bankje heeft voorbijgangers en buitengeluiden. Als ik tot rust ben gekomen verlaat ik de ruimte zonder te kijken hoe laat het is, de tijd even vergeten.
​
Donna Leonard
Heading 2
Het renderproces
Nadat ik de ruimte in Houdini is gerenderd heb ik er een ronddraaiend hologram van gemaakt. Dit zijn vier versies van de ruimte waarvan er twee horizontale en twee verticale spiegelbeelden zijn. Deze vier beelden reflecteren dan in vier plaatjes van plexiglas die zijn opgesteld in een omgekeerd piramide dat op het beeldscherm staat. Doordat de plaatjes in een hoek van 45 graden ten opzichte van de monitor staat, wordt het licht van onder direct in het oog weerkaatst en lijkt daardoor uit het midden te komen. De illusie ontstaat dan van een zwevend object. Hetzelfde beeld te zien van vier kanten.
WE SOCIALIZE
WE ANSWER
De computer berekent tijdens het renderen hoe ieder lichtdeeltje wordt weerkaatst door het object en dus hoe het er uit zou zien als het in werkelijkheid onder het zelfde licht zou staan. De kleur van iedere afzonderlijke pixel wordt hierbij berekend.
In het programma Houdini heb ik de ruimte gemodelleerd. Het begint met een kubus als basisvorm (foto 1). Hierna heb ik steeds meer delen weggehaald (foto 2), waardoor randen ontstaan en uiteindelijk gaten met de ruimte als resultaat. (foto 3) De ruimte heeft dan nog geen textuur en realistische belichting.
Om het beeldscherm hologram te plaatsen in een ruimte heb ik wat schetsen gemaakt. Schets 1 is de kubusvormige ruimte met daarin het hologram dat gereflecteerd wordt in het piramidevormige plexiglas om een kleine pilaar. Schets 2 geeft de constructie van de hoekpunten van de kubus van pvc-buizen weer. Schets 3 is de pilaar met beeldscherm een pexiglas. Schets 4 geeft de lossen onderdelen weer .
Dit is de kubusvormige ruimte waarin het hologram is neergezet. De constructie bestaat uit pvc-buizen, waaromheen hoeslakens zijn gespannen en wat van het licht tegenhouden. Dit is nodig om het hologram goed zichtbaar te maken. Links op foto staat het witte pilaartje waar de monitor en het plexiglas op is neergezet.
Dit is de het draaiende hologram in de reflectie de vier plexiglas plaatjes die op de monitor op de pilaar staan, waarop het beeld van de vier spiegelbeelden wordt afgespeeld. Op de achtergrond is een doek van een van een van de wanden van de kubus te zien.
De ruimte die ik in de computer gemaakt draait nu rond als een ruimte in een ruimte. Deze ruimte heeft ook geen afleidende details en is door het weinige licht, alleen dat van het hologram ook zelf rustgevend.
Ruimte IJsbrand van Brandwijk
Voor deze opdracht heb ik onderzoek gedaan naar gezichtspunten. Hiervoor heb ik allerlei doorkijkjes gefotografeerd zoals vazen en rollen papier. Vanuit het perspectief van de kleine lens van een telefoon ontstaat een beeld dat lijkt op wat je ziet als je met één oog door de opening van een vaas kijkt. Als je het gezichtspunt omdraait en dit van binnenuit de vaas bekijkt, zie je alleen maar een groot oog dat door het gat naar jou kijkt. Vanuit dit gezichtspunt is de vaas een binnenruimte geworden. In mijn ontwerp heb ik de fragiele vaas verandert tot een juist robuuste vorm, een afgeknotte piramide. De overeenkomst is wel dat beide vormen smaller van boven zijn dan van onder.
Het beeld van een oog dat je door een opening aankijkt bracht me op het idee om ogen in te kaderen. In de drukke wereld van de moderne maatschappij zijn er door de technologie zoals het internet, mobiele telefoon en bijvoorbeeld ook Teams of Zoom veel manieren om elkaar te zien. Soms ontstaat het gevoel dat je gezien wordt door meerdere mensen in kleine onpersoonlijke vakjes. In de ruimte die ik heb gemaakt, lijken dan ook allerlei mensen je door een gat aan te kijken. Doordat je niet hun hele gezichten ziet, maar de portretten wel op echte mensen lijken, kan dit een benauwend werken.
Op sommige momenten heb je geen behoefte aan drukte en snelle interactie in een grote groep, maar wil je even alleen zijn. Dan heb je meer behoefte aan een rustig moment in het hier en nu.
Iets wat mij altijd veel rust oplevert is het kijken naar de lucht. Hiervoor kijk je niet naar beneden naar een scherm, maar juist naar boven. Daarom heb ik venster in het dak gemaakt. Als je in de ruimte gaat zitten, zie je eerst allerlei ogen om je heen die je aanstaren. Om hieraan te ontsnappen wordt je oog vanzelf naar boven geleid, naar het venster met zicht op de wolken. Iets wat vanzelfsprekend lijkt, zoals de lucht krijgt hierdoor toch meer aandacht. Het beperkte kader waarin de lucht te zien is, zet je ook aan om aandachtiger te kijken naar wat je nou eigenlijk ziet in een lucht. De vorm van de ruimte is een afgeknotte piramide, en wordt dus smaller naar boven toe. Dit richt ook de aandacht op het kijken naar boven. Deze vorm komt ook terug in de vensters die de vorm van een trapezium hebben.
Ieder moment van de dag ziet de lucht er anders uit. Wolken trekken over, zonlicht verandert, vogels vliegen over, het kan sneeuwen of regenen. Om deze visuele ervaring te versterken heb ik het kijkgat opengelaten, zodat je de buitenlucht ook kan voelen, dus ook als het regent of waait. Daarnaast kun je door het open venster ook de wind en vogels horen. Ieder moment van de dag is de zintuigelijke ervaring van kijken, horen en voelen dus anders. Ik ben hierin ook geïnspireerd door het werk van James Turrell, zoals Skyspace in Museum Voorlinden.
De ogen die je aankijken zijn doorkijkjes van portretten uit de Renaissance, ze kijken je aan vanuit het verleden. Toch was de Renaissance een periode waarin het individu centraal kwam te staan, met meer aandacht voor de natuur en het hier en nu. Deze opvattingen zijn denk ik, nu nog relevant. In een aantal portretten uit die tijd is er naast de realistische weergave van een echt persoon ook veel aandacht voor de natuur waarin de persoon zich bevindt en dus ook de wolkenlucht. In tegenstelling tot de Middeleeuwen waar vooral naar boven werd gekeken in religieuze zin. Daarom vond ik deze periode van schilderkunst goed aansluiten bij het concept van deze ruimte.
De zintuigelijke waarnemingen van het zien van de lucht die steeds verandert, het horen van vogels en het voelen de wind leiden niet af, maar vervagen juist andere prikkels. Een ruimte waarin je even alleen bent, de schoonheid van de lucht kan ervaren en alleen aan het moment zelf denkt.